ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ನು  ಅರ್ಜುನನನ್ನು ಒಂದು ಸಾಧನವನ್ನಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲಿರುವ ಪಂಚೆಂದ್ರಿಯಾದಿ  ಅರಿಷಡ್ವರ್ಗಗಳನ್ನು ಹತೋಟಿ ಅಥವಾ ನಾಶ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಆತ್ಮವನ್ನು ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲಾಗಲಿ,ಶಸ್ತ್ರದಲ್ಲಾಗಲಿ,  ನೀರಿನಲ್ಲಾಗಲಿ ಯಾವುದರಿಂದಲೂ ಕೊಲ್ಲಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆತ್ಮವು ಒಂದು ದೇಹದಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ದೇಹಕ್ಕೆ ಕರ್ಮಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಲ್ಪಡುವುದು, ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ನಾಶವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಯುದ್ಧವು ಧರ್ಮ ಹಾಗು ಅಧರ್ಮಗಳ ನಡುವೆ, ಯುದ್ಧವು ವ್ಯಕ್ತಿಗತವವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನ ನಿಲುವು.      
ಹುಟ್ಟಿದಮೇಲೆ ಸಾಯಲೇಬೇಕು, ಸತ್ತವನು ಹುಟ್ಟಲೇಬೇಕು ಆದರೆ ಬದುಕಿರುವಾಗ ಸತ್ಯ, ಧರ್ಮವಂತನಾಗಿರಬೇಕು. ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿರಬಾರದು. ಯಾವಾಗಲು ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಜಯ ಎಂಬುದು ವೇದ. ದುರಾಚಾರಗಳು ಕೊನೆಯಾಗಬೇಕು. ಧರ್ಮ ಸ್ಥಾಪನೆಯಾಗಬೇಕು. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ನಾನು ಸಹ ಮತ್ಸ್ಯ ಇತ್ಯಾದಿ ಅವತಾರ ಮಾಡಬೇಕಾಯ್ತು.
ರಾಜ್ಯ ಸಂಪಾದನೆಗಾಗಲಿ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಗಳಿಸುವುದುಕ್ಕಾಗಲಿ ಯುದ್ಧವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅಧರ್ಮವು ಸಂಪೂರ್ಣನಾಶವಾಗಿ
ಧರ್ಮವು ವಿಜ್ರುಮ್ಬಿಸಲೇಬೇಕು ಇದೇ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನ ಮುಖ್ಯೋದ್ಧೇಶವಾಗಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ತಿಳಿಸಲು ಗೀತೋಪದೇಶ ಮಾಡಬೇಕಾಯ್ತು  ಇತಿಹಾಸವೇ  ನಿರ್ಮಾಣವಾಯ್ತು.   ಗೀತಾಧ್ಯಯನದಿಂದ ಮನುಷ್ಯನಜನ್ಮವೇ ಸಾರ್ಥಕಗೊಳ್ಳುವುದು ಎಂದಮೇಲೆ ಗೀತೆಯಮಹತ್ವವನ್ನು  ಸಾಮಾನ್ಯನು  ವರ್ಣಿಸಲಾರನಷ್ಟೆ.

Gita- contd.

 In Geethopadesha  three Yogas have been expounded namely-The Path of Action, The Path of Knowledge
and The Path of  Devotion. There is the inalienable relation of the three bodies viz.,The Gross (STHOOLA),
The Subtle (SOOKSHMA), and the Causal(KAARANA) bodies with the World. When employ all these three in the service of human kind and nature -this is the Path of Action; Realization of one's' identity with one's own self  after dissociating from them - this is Path of Knowledge; and surrendering oneself  to God - this is the Path of Devotion.
 In order to accomplish these three yogas  i.e., to realize one's own well-being man is endowed with three powers.
Power to do-------rendering service to the needy in the world- that is Karma Yoga
Power to know----meant for self realization                             - that is   Jnaana yoga
Power to believe-- is to totally surrender to God                      - that is Bhakthi Yoga

All the above three yogas are independant pathways of God Realization.

karma phala mattu adrushta

ಕರ್ಮ ಎಂದಾಗ  ಪ್ರಾರಬ್ಧಕರ್ಮ, ಸಂಚಿತಕರ್ಮ, ಆಗಮಿಕರ್ಮ ಇವು ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರುವುದು.   ಹಿಂದೆ ಮಾಡಿದ್ದರ ಫಲ(ಪ್ರಾರಬ್ಧ)  , ಈಗ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದರ ಫಲ ಸಂಚಯವಾಗಿ(ಸಂಚಿತ) ಉಂಟಾಗುವ ಫಲ,  ಮುಂದೆ ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾಗಿಬರಬಹುದಾದುದಕ್ಕೆ
 (ಆಗಮಿ) ಕಾರಣವಾಗುವ ಫಲ ಇವುಹುಟ್ಟಿದ ಎಲ್ಲಾ ಜೀವಿಗಳಿಗೂ ಅನ್ವಯ.
        ತಾಪತ್ರಯಗಳನ್ನು  (ಆದಿದೈವಿಕ,ಆದಿಭೌತಿಕ,ಆದ್ಯಾತ್ಮಿಕ)   ನಾವು ಹೇಗೆ ಗಮನಿಸುತ್ತೀವೋ ತಾಪವೆಂದರೆ ಶಾಖ (ಇದಕ್ಕೆ ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿಯೇ  ಸುಡುವ ಗುಣವಿರುತ್ತದೆ ) ಈ ರೀತಿಯ ಕರ್ಮ,  ಅಥವಾ ತಾಪಗಳನ್ನು ಉಪಶಮನ ಮಾಡುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೇ   ಸತ್ಕರ್ಮ ಸಚ್ಹಿಂತನೆ ಸದ್ವಚನ  ಮುಂತಾದುವು ನಮ್ಮ ಮುಂದಿರುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಗಮನಮಾಡುವುದಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ  ಸಮಸ್ಯೆಯ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸದಾ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡಿರುತ್ತೇವೆ.
    ಭಗವತ್ ಪ್ರಚೋದನೆ ಮೂಲಕ ದೊರಕಿದ ಮಾರ್ಗದರ್ಷನವು ಗುರುವಿನದಾದರೆ  ಅನುಗ್ರಹವು ಮಾತ್ರ ಭಗವಂತನದೇ ಆಗಿರುತ್ತೆ. 
     ಅನುಗ್ರಹವು ಪೂರ್ವಪುಣ್ಯವನ್ನೂ , ಪುರ್ವಪುಣ್ಯವು ಕರ್ಮವನ್ನೂ  ಎಡಬಿಡದೆ ಸಂಕೋಚವಿಲ್ಲದೆ ಅನುಸರಿಸುತ್ತವೆ.
ಕರ್ಮವು ಸವಿಯುವವರೆಗೂ ಶುಭಾಫಲವು ಗೋಚರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಸತ್ಕರ್ಮಗಳಿಂದ ಕರ್ಮದ ತೀಕ್ಷ್ಣತೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಬಹುದು ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಸತ್ಪ್ರಯತ್ನವಿರಬೇಕು ಅಷ್ಟೆ.
 ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ  ಶುಭಫಲ  ಲಭ್ಯವಾದಾಗಲು ಅಥವಾ  ಅಲಭ್ಯವಾದಾಗಲೂ  ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕನನ್ನು ಮರೆಯುವವಂತಹ ಮನಸ್ಕರಾಗುತ್ತಾರೆ  ಇದು ಜನ್ಮಾಂತರ ಕರ್ಮ ಫಲ.  ಹೀಗಾಗಿ ಪೂರ್ವಪುಣ್ಯದ,  ಅದೃಷ್ಟದ, ಶ್ರಮದ   ಶುಭಫಲಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವ ಸೌಭಾಗ್ಯವು  ಕೈತಪ್ಪಿಹೊಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇರುತ್ತದೆ.   ಯಾವಾಗಲೂ ಶುಭಫಲವು ಪುರ್ವಪುಣ್ಯವನ್ನೂ,
ಪುರುಷ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೂ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತದೆ.
ನಿರಂತರ ಸಾಧನೆ,  ಪ್ರಾಮಾಣಿಕಪ್ರಯತ್ನ , ಒಳ್ಳಯದನ್ನೇ ಮಾಡುವ ಹಂಬಲ  ಹಾಗು ಛಲ  ಇರಬೇಕು.  ಆಗ ಪರಿಶ್ರಮದ ಶುಭಫಲವು ನಿಶ್ಚಯವಾಗಿಯೂ ನಿರ್ದಿಷ್ಟಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬರುವುದು. ಇದನ್ನು (ಕರ್ಮದ ಫಲವನ್ನು)ಅದೃಷ್ಟವೆಂತಲೂ, ಪುರ್ವಪುಣ್ಯವೆಂತಲೂ  ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆ.  

Specific goal of SRIMADBHAGAVADGEETHA

ಶ್ರೀಮತ್  ಭಗವದ್ಗೀತೆಯು ಭಗವಂತನು  ಆದೇಶಿಸಿರುವ ಮನುಷ್ಯನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕಾದ ತಿಳುವಳಿಕೆಯ ಮಹಾಸಾಗರ.
ಶ್ರೀಮತ್  ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ಅತ್ಯಂತ ಆತ್ಮೀಯವಾದ,ಆಪ್ಯಾಯಮಾನವಾದ,ಮನುಷ್ಯನು  ಎಂಥಹ ಸ್ಥಿತಿ ಯಲ್ಲೂ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಬೇಕಾದ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ಧೇಶವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.   ಗೀತೆಯು ಮನುಷ್ಯನ ಕಲ್ಯಾಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಇದೆ. ಅಂದರೆ ಜೀವನದ ಪರಮೋದ್ಧೇಶವು ಈ ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದೆ. ದೈವ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರ ಪಡೆಯಬೇಕಾದರೆ ಗೀಥಾನುಷ್ಠಾನದ ಆವಶ್ಯಕತೆ ಇದೆ.  ಮನುಷ್ಯನು ಬದುಕಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲವೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಉದಾಹರಣೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಕಾರಣವೇನೆಂದರೆ ಭಗವಂತನು ಎಲ್ಲೆಡೆ,ಯಾವುದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೂ,ಎಂಥಹುದೆಸ್ಥಿಥಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಸಮಾನವಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿಯೂ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಭಗವಂತನ ಕೃಪೆಗೆ ಪಾತ್ರನಾಗಲು ವಸ್ತು ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಉತ್ತಮ ಸ್ಥಿತಿಯ ಉಪಯೋಗವೆಂದರೆ ಆಸೆಯನ್ನು     ಬಿಡಬೇಕು, ತ್ಯಾಗಮಯಿಯಾಗಬೇಕು, ಯಾವುದೇ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲೂ ಸತ್ಯವನ್ನು ಬಿಡಬಾರದು, ಲೌಕಿಕಸುಖದಿಂದ ಹೊರತಾಗಿರಬೇಕು, ಸಂಕಲ್ಪ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು,  ಮತ್ತೊಬ್ಬರ ಸೇವೆಗಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸಬೇಕು, ಮನೋನಿಯನ್ತ್ರಣ ವಿರಬೇಕು,ಇಂಥಹ ಸ್ಥಿತಿಯ ಉಪಯೋಗದಿಂದ ದೈವಸಾನಿಧ್ಯವು  ಹತ್ತಿರವಾಗಬಹುದು.
ಸದಾಚಾರಿಯ  ಸದಾಚಾರದಿಂದ ಪಾಪವು  ಕ್ಷಣಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಕ್ಷೀಣಿಸುತ್ತದೆ.
ದುರಾಚಾರಿಯ ದುರಾಚಾರದಿಂದ  ಪುಣ್ಯವು   ಕ್ಷಣಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಕ್ಷೀಣಿಸುತ್ತದೆ.
ಅನಾಚಾರದಿಂದ ಪತಿತತ್ವ, ಸದಾಚಾರದಿಂದ ದೈವತ್ವ  ಪ್ರಾಪ್ತಿಯಾಗುತ್ತದೆ.
ಮತ್ತೊಬ್ಬರ ಅನ್ನವನ್ನು(ದುಡಿಮೆಯನ್ನು ) ಕದಿಯುವುದು, ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣ ಸುಳ್ಳುಹೇಳುವುದು, ದುಡಿಯದೆ ಇರುವುದು, ಅನ್ನಕ್ಕಾಗಿ ಸಾಲಮಾಡುವುದು, ಪ್ರತಿಕ್ಷಣ ಮುಗ್ಧತೆಯ ಶೋಷಣೆ ಮಾಡುವುದು  ಇವುಗಳನ್ನು ಮಾಡುವವರು  ಯಾರೇ ಆಗಲಿ ಪಡಬಾರದ ಕಷ್ಟವನ್ನು ,   ಹೊಂದಲಾರದನಷ್ಟವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಕೆಟ್ಟದಕ್ಕೆ ನೂರೆಂಟು ಬಾಗಿಲು, ಒಳ್ಳಯದಕ್ಕೆ ಒಂದೇ ಬಾಗಿಲು.
ಗೀತೆಯ ಶ್ರವನಕ್ಕಿಂತ ಮನನ; ಮನನಕ್ಕಿಂತ ಧ್ಯಾನ ;ಧ್ಯಾನಕ್ಕಿಂತ ನಿರ್ವಿಕಲ್ಪ ಒಂದಕ್ಕಿಂತ ಒಂದು ಉತ್ಕೃಷ್ಟ ಚೇತನವುಳ್ಳದ್ದು.

Srimadbhagavadgeetha - A greatway to achieve God Realisation

ಈ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡವನ್ನು ಗಿಡ,ಮರ ಹಾಗು ಎಲ್ಲ ಜೀವಿಗಳಿಗೆ ಬೇಕಾಗುವ ಸೌಕರ್ಯವನ್ನು,ವೋದಗಿಸಿಯೇ ,ಅನುಕೂಲತೆಯನ್ನು ಮಾಡತ್ತಲೇ ಭಗವಂತನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಇದರಿಂದ  ಮನುಷ್ಯನು ಹೊರತಾಗಿಲ್ಲ,
ಆದರೆ ಮನುಷ್ಯನ ಸ್ವಾರ್ಥ, ಕ್ರೌರ್ಯ,ವ್ಯಾಮೋಹಾದಿಗಳಿಂದ ಕೂಡಿ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದೇನೆಂಬ  ದುರಹಂಕಾರದಿಂದ 
ಪಾಪದ ಕೂಪದಲ್ಲಿ ರುತ್ತಾನೆ. ಇದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ  ಭಗವಂತನ ಅನುಗ್ರಹವಾಗುವುದು.
Negative attitude has made man an 'Atheist'. All living beings accept man works on single sense of organ,
unfortunately or fortunately man has five senses and hence the tragedy.An Atheist always says that god is
NO WHERE , a Pious Mans' says God is NOW HERE.
Realization of God is not that easy, .......ಧ್ಯಾನಾವಸ್ಥಿತ  ತದ್ಗತೇನ ಮನಸಾ ಪಷ್ಯನ್ತಿ ಯಮ್  ಯೋಗಿನೋ ....
ಸದಾಕಾಲವೂ ಭಗವಂತನ ದ್ಯಾನದಲ್ಲಿಯೇ ಮಗ್ನನಾಗೀರುವ ಯೋಗಿಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರವೇ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಾನಾದ್ದರಿಂದ
ಸಾಮಾನ್ಯನಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವು ದುರ್ಲಭ.  EVEN AT THE END OF THE FINER EMOTIONS OF A PIOUS MAN IS ALSO NOT SOON OBTAINED, HOW CAN THEN LIMIT  OR END OF THE EMOTIONS ENCASED AND TREASURED IN THE WORDS OF GOD WHOSE FORMS AND ARE INFINITE BE EVER REACHED?  ......contd